วินาทีที่ความรู้สึก...เปลี่ยนไป

ข้อมูลเบื้องต้น

    เมื่อก่อนผมเป็นคนแบบนี้
"เฮ่ย ไม่มีใครไปเซนเลยเหรอวะ? แม่ง เกรียน กุไม่ถนัดนาเว่ย"
"เอาเหอะน่า เล่นไปเหอะ พวกกูเก่ง เดี๋ยวกุจัดการเอง"
"ใช่ๆ เมิงสู้ๆไปเหอะ ไม่ตายก็พอ"
ชีวิตที่หมกกันอยู่ในร้านเกมกับเพื่อนอีก 3-4 คน วันๆแทบไม่ได้ไปไหน จะมีก็ตอนออกไปเรียนกับเที่ยว

"น้องสาวจ๋าดูหมาให้พี่ด้วย อย่าปล่อยให้หมามันกัด... ขา! ของพี่ได้ ของพี่ได้..."
ร้องรำทำเพลงกันในวงเหล้า ไม่ใช่แค่ ศุกร์-เสาร์ แต่เป็นวันไหนก็ได้ที่อยาก

"ปรมิณทร์ คุณมาสายอีกแล้วนะ ถ้าสายในคลาสของชั้นอีกครั้งเดียวคุณติด F ทันที!"
"ครับ อาจารย์ ผมจะไม่มาสายอีกแล้วคร้าบบบบบ~"
เสียงอาจารย์ด่าเวลาที่ กินเหล้ากับเพื่อนจนเมาแล้วไปเรียนไม่ทัน

"มากันกี่คนครับ? มาจากไหน? เรียนคณะอะไร? มีแฟนหรือยัง? ขอเบอร์ได้ป่าว? พินก็ได้"
วันไหนที่มีตังค์ไปนั่งแดกกันในร้าน หลีสาว หม้อไม่เลือก เกือบโดนตีนก็หลายครั้ง

และแล้ววันนึง ผมก็เจอกับใครที่ทำให้ผมคิดว่า ถึงเวลาแล้ว...ที่กูต้องเปลี่ยนแปลง

เนื้อเรื่อง

     "กิ๊บ ไปไหนอ่ะ?"
"ซื้อน้ำ เอาไรป่าว?"
"เอานามสกุลเราไปใช้มั๊ย? เอ๊ยยยย~"
"เสี่ยว!"
เสียงกิ๊บ เพื่อนร่วมภาคด่า ก่อนออกไปซื้อน้ำที่ซุ้มขายของข้างตึกคณะระหว่างอาจารย์ปล่อนพัก
"วันนี้บ่ายว่างว่ะ ไหนดีวะ?
"ไม่รู้ดิ แต่ไอ้เฟียตมีเรียน"
"เออว่ะ กุมีตัวของเทอมที่แล้วตอนบ่ายอ่ะ ขาดไม่ได้ด้วย F อีกรอบ ป๊ากุสั่งลาออกแน่"
"แจ็ค ไปไหน?"
"แฟนกุจะมาหา นั่งรถมาไกล ถ้าพาไปกับพวกเมิง แฟนกุด่าตายห่า"
"โด่~~~~ กลัวเมียยยย"
"หาให้ได้ก่อนเหอะเมิง แล้วค่อยมาว่ากุ"
ผมชะงักนิดนึงตอนโดนย้อน จริงของไอ้แจ็ค ทั้งเฟียต โย แจ็ค เพื่อนๆผมต่างก็มีแฟนกันหมดแล้ว ไอ้เฟียต ตาม step หน้าตาดี มีรถขับ โทรศัพท์ถ่ายรูปได้ และคติมอที่ว่า "วิศวะคู่กะพยาบาล" แฟนมันเรียนพยาบาลทที่มอเหมือนกัน
ไอ้โย สาวแรงๆ สเป็คมัน เด็กมนุษย์ สาขาไหน ไม่มีพลาด ไม่รู้ว่านี่คนที่เท่าไหร่แล้ว
ไอ้แจ็ค แม่งบ้าทฤษฎี เป็นคนที่พูดมีหลักการ ทั้งๆที่บางทีแม่งมั่ว คนยังเชื่อถือมัน อาจารย์บางคนโดนแม่งหลอกเรื่องผลแลบว่าที่ผลแลบมันออกมาเกือบเท่ากันเพราะนู่นนี่นั่น ทั้งๆที่จริง แม่ง Make เอาตั้งแต่ต้นจนจบแลบเลย นี่อาจเป็นเหตุผลที่มันเข้ากับเด็กวิทยาศาสตร์ได้ดี คบกันมา 3 ปีแล้ว

ส่วนผม เอก สมความหมายชื่อ ตัวคนเดียว ตั้งแต่ออกจากท้องแม่ จนป่านนี้ ยังไม่เคยมีแฟนเลย จีบใครก็ไม่ติด ชอบใครเขาก็คาบไปแดกหมด เซงมาก

"งั้นเดี๋ยวกุ กับไอ้โยไปเล่นร้านหลังมอแล้วกัน คนน้อยดี"
"ใครบอกจะไปกับเมิง เอก กุก็มีภาระกิจ"
"ทิ้งกุอีก เมิงจะไปไหน?"
"น้องมินนี่ อยากดู 30+โสด on sale กุจะพาน้องเขาไปดูบ่ายนี้"
"เชี่ย แม่ง ทิ้งกุกันหมด"
"เมิงไปนั่งเรียนเป็นเพื่อนกุมั๊ยล่ะ? เชี่ยเอก"
"เข้าได้เหรอวะ? เข้าไปกุก็หลับเปล่าๆ"
"ได้ดิวะ จารไม่เช็คคน ไม่ให้งานในคาบ แถมมีกำไรชีวิตด้วย"
"อะไรวะ?"
"เรียนกับปี 1 เลยนาเว่ย!"
"โด่ นั่นมันไม่ใช่ประเด็นเว่ย แต่ก็เอาเหอะ ไม่ไปกุเหงาแย่เลย ช่วงนี้ยิ่งฟุ้งซ่านอยู่"

บ่ายโมงครึ่ง...
"สำหรับการแบ่งออกเตป แบ่งออกเป็น..."
เสียงอาจารย์ที่เป็นเหมือนยานอนหลับชั้นดีสำหรับผม ตอนนี้ตาผมจะปิดแล้ว เข้าคาบเรียนของ ไอ้เฟียต มาได้ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงดีเลย
"เชี่ยเอก ตื่น! เชี่ย หลับตรงนี้แม่งน่าเกลียด"
"จารเขาไม่เห็นหรอกน่า ห้องออกใหญ่"
"แต่ไม่มีใครนั่งหน้าเราเลยนะ!"
"เอาน่าๆ อย่าซีเรียส ไงกุก็ผ่านตัวนี้ไปแล้ว ไม่มีปัญหาหรอกน่า"
แล้วผมก็เริ่มบรรจงทิ้งตัวเตรียมหลับ แล้วกลุ่มนิสิตกลุ่มนึงก็กรูกันเข้ามาอย่าอลหม่าน จนผมสะดุ้งขึ้นมาดู
"เดี๋ยวพวกคุณ อย่าเพิ่งนั่งค่ะ อาจารย์ขอคำตอบหน่อยว่าทำไมพวกคุณถึงมาสายกันทั้งเอกเลย?"
"มีจัดอบรมปฐมนิเทศคณะน่ะค่ะ อาจารย์ปล่อยช้า เลยมากันไม่ทัน"
"โอเค อาจารย์เข้าใจ จะยกเว้นให้แล้วกัน"
แล้วต่างคนก็ต่างนั่งลงตามที่ต่างๆ ข้างหน้าผมเริ่มมี เหยื่อ ที่มาบดบังการนอนของผมแล้ว แต่แล้วก็สะดุด เมื่อกลิ่นผมที่หอมแบบแทบทะลวงโพรงจมูก พัดผ่านมา เธอ คนที่เป็นต้นเสียง ที่ตอบอาจารย์เมื่อกี๊นี้นี่เอง

"เฟียต เมิงรู้จักมมั๊ย?"
"ใครวะ?"
"คนนี้ไง ที่ตอบอาจารย์อยู่เมื่อกี๊น่ะ?"
"อ๋อ ชื่อน้อง..."
"เอ๋ค่ะ! ยินดีที่ได้รู้จัก ชื่ออะไรคะ?
"เอกครับ?"
"อ่อ ค่ะ ^^"

เชี่ย เล่นซะไม่ทันตั้งตัวเลย ผมกับไอ้เฟียตอึ้งไปพักใหญ่ เลิกคลาสแล้วเลยได้รู้ว่า "น้องเอ๋" เนี่ย เป็นเด็กปี 1 เอกเคมี บ้านอยู่เพชรบุรี อยู่ชมรมอาสา เป็นดาวเอก เคยเป็นลีดตอนมัธยม แล้วก็อีกหลายอย่าง (ใจผมสงสัยอย่างเดียวถึงตอนนี้ ไอ้เฟียตมันไปรู้มาจากไหนเยอะแยะนักวะ?)

สองวันต่อมา...

"...เชี่ยแจ็ค แฟนเมิงกลับไปแล้วเหรอ?"
"อืม แฟนกุก็มีเรียนนะ จะให้มาทำไมนานๆวะ"
"เสร็จนี่แล้วไปไหนต่อดีวะ?"
"ยังกล้าถาม กุบอกแล้วว่าจะไปอ่านหนังสือ อาทิตย์หน้าจะขึ้นเขียงอยู่แล้ว"
"อ่านทำไมวะ? กุปึ้กขั้นเทพ ไม่ต้องอ่านแล้ว ไปดอทเหอะ"
"ปึ้กเชี่ยไร นั่งเรียนเมิงหลับก่อนคนแรกเลย"
"แต่แม่งสอบได้เยอะสุดตลอดเลยนะเว่ย"
"อันนั้นก็จริง แต่ไปอ่านหน่อยเหอะ หรืออย่างน้อย คิดซะว่าช่วยพวกกุ นะ ไปเหอะ"
"เออๆ ไปก็ไป"
บรรยากาศในร้านไอศกรีมวันนี้แน่นขนัดเพราะอากาศที่ร้อนเจียนบ้า ดีนะที่ฉีดยาไว้ ไม่งั้นกัดใครคงบ้าตามกันไปหมดแน่
"เราจองห้องติวไว้แล้ว เจอกันชั้นสี่นะ เดี๋ยวเราไปก่อน"
"โอเคจ่ะ เดี๋ยวเจอกัน"
เฮ่ย นั่นมันเสียงเอ๋นี่นา
"เอก จ่ายตังค์แล้ว จะไปยัง?"
"เออๆ ไปๆ ขอบใจที่เลี้ยง"
"ควาย! เอามาเลย 65 ไม่งั้นกุจะเอาโมเดลกันดั้มเมิงไปขาย"
"สาสสส! เอาไปเลย แต่อย่ายุ่งกับกันดั้มกุ"

ณ หอสมุด...
"จะไปชั้นไหนล่ะเมิง นี่ดีนะล่วงหน้าอาทิตย์นึง แถมวิศวะแม่งบ้าสอบก่อน ไม่งั้นไม่มีที่แล้ว"
"ชั้นสี่!"
"มีเชี่ยไรอยู่ชั้นสี่รึไงวะ? พูดซะดังเชียว"
"ป่าว! ไม่มีไร กุอยากอ่านหนังสือพิมพ์ด้วยน่ะ"
"เอๆๆ ไปๆๆ เร็วๆ กุหนัก"
"ขนมาเยอะแยะ ทำอย่างกะอ่านหมดงั้นแหละ"
"มันดูดีเว่ย"
"ถุยยยยย!!!"
แล้วพวกเราก็หอบข้าวของขึ้นชั้นสี่กัน โดยที่ไม่มีใครรู้ว่า จุดประสงค์ผมคืออะไร

"ตรงนี้คืออะไรน่ะ? เอ๋ เราไม่เข้าใจ"
"อ๋อ นี่ไง คือ..."
เสียงเบาๆลอยออกมาจากห้องติว ข้างกับโซฟาที่พวกเราจับจองกัน เพื่ออ่านหนังสือ แต่ปกติผมใช้ที่นี่หลับกลางวันเวลาไม่อยากกลับห้อง แอร์เย็นดี
"เอก เชี่ยนี่คืออะไรวะ? เราได้เรียนด้วยเหรอ?"
"เรียนดิวะ เพิ่งผ่านมาได้อาทิตย์-สองอาทิตย์เอง"
"แล้วมันคือไรล่ะ?"
"ก็..."
ปากผมอธิบาย แต่ใจก็ยังบังคับสายตาให้มองเข้าไปในห้องติวอยู่ตลอด นี่ผมเป็นบ้ารึไงเนี่ย? แม้ว่ากระจกของห้องติวจะเป็นแบบโปร่งแสง แต่ก็ยังมีส่วนโปร่งใสให้ได้มองเห็นหน้าน้องเอ๋บ้างเป็นบางแวบ ผมเริ่มเข้าใจที่เขาว่า "ไม่ได้เห็นหน้า เห็นหลังคาบ้านก็ยังดี" ก็ตอนนี้เอง

ผ่านไปชั่วโมงกว่า คนเริ่มเยอะ แต่นั่นไม่สำคัญ ผมมีอาการประหลาดอย่างนึงคือ เวลาสอนเพื่อน หรือคุยกัน ยิ่งนาน เสียงผมจะยิ่งดังขึ้นเรื่อยๆ และนี่ก็เป็นอีกสาเหตุที่ผมไม่ชอบมาอ่านหนังสือที่หอสมุด

"พี่ค่ะ ช่วยเบาลงหน่อยนะค่ะ หนูติวกับเพื่อนอยู่"
น้องเอ๋เดินออกมาพูดกับพวกเราแบบไม่กลัวฟ้าดิน แล้วพอเห็นหน้าผม
"พี่เอก สวัสดีค่ะ"
จากนั้นน้องก็เดินเข้าห้องติวไป
"ใครวะ? เก๋าชิบเป๋ง"
"น้องที่เรียนเคมีคาบเดียวกับไอ้เฟียต บังเอิญรู้จัก"
ถึงตอนนี้หน้าผมแม่งทรยศตัวเอง แดงแบบไม่บรรยะบรรยังเลย
"เฮ๊ยยยย~ จีบน้องเค้าเหรออออ?"
"เปล่าเว่ย กุรู้จักกันวันนั้นวันเดียว ยังไม่ได้เจอกันเลย เพิ่งเจอเนี่ย"
"เอ... แต่น้องเค้าจำเมิงได้นะ หรือว่า...?"
"หรือเชี่ยไร? ก็วันนั้นน้องเค้าได้ยินที่กุถามชื่อจากไอ้เฟียต เค้าเลยแนะนำตัว แล้วถามกุกลับ"
"น้องแม่งเก๋าจริงว่ะ แล้วที่เมิงขึ้นมาชั้น 4 นี่ก็เพราะน้องเค้ารึป่าวเนี่ย?"
"เชี่ยก็กุบอกแล้วไงว่า..."
"ขอโทษค่ะพี่ แต่ช่วยกรุณาเงียบหน่อย! ...ค่ะ"
"ขอโทษครับ(ประสานเสียง)"
การติววันนี้จบลงตอนอาทิตย์ตก แล้วก็เหมือนบังเอิญ ที่น้องเค้าติวกับเพื่อนๆเสร็จพอดี ที่บังเอิญยิ่งกว่า คือไอ้สามตัวแสบ บอกว่ามีธุระต้องไปทำ ส่วนเอ๋ ก็แยกกับเพื่อนเพราะอยากไปทานข้าวคนเดียว

"พี่เอกค่ะ!"
"ครับ"
"เมื่อตอนบ่ายต้องขอโทษด้วยนะค่ะที่ใส่อารมณ์"
"ช่างมันเถอะครับ พี่เสียงดังด้วยแหละ"
"เวลาหนูติวกับเพื่อนจะจริงจังมาก เวลามีเสียงรบกวนเลยเป็นแบบนี้"
"อ่อ แหะๆ ครับ แล้วนี่จะไปไหนเหรอ?"
"ทานข้าวค่ะ"
"ไปกับใครครับ กับเพื่อนเหรอ?"
"ป่าวค่ะ ไปคนเดียว"
"งั้น... พี่ไปส่งมั๊ย?"
"ไม่เป็นไรค่ะ เกรงใจ หนูเดินไปได้ แค่นี้เอง"
"งั้นถ้าพี่บังเอิญไปกินข้าวร้านเดียวกับเอ๋ เอ๋อยากติดรถไปกับพี่มั๊ย?"
"เอ่อ ...แล้วพี่เอกกินร้านไหนล่ะค่ะ?"
"นั่นสินะ เอ๋กินร้านไหนล่ะ?"
"ข้าวน้ำพริกปลาทู ตรงข้ามเซเว่นลีลาอ่ะค่ะ"
"อื้ม ร้านเดียวกันเลย กำลังอยากกินน้ำพริกพอดี"
"แหะๆๆ เนียนเนอะ"
"นั่นสิ... แหะๆๆๆ ป่ะ ไปกันเถอะ"
แล้วผมก็แว๊นซ์ไอ้หนูไปร้านข้าวน้ำพริกปลาทูโดยมีเอ๋ซ้อนท้าย นอกจากเพื่อนๆกันแล้วไม่เคยมีสาวที่ไหนมาซ้อนแบบนี้เลย เขินมาก ขี่ไปหน้าแดงไป เอ๋ถามผมตลอดทางเลยว่าผมเป็นอะไรรึป่าว? หูแดงเหมือนเป็นลมพิษเลย

"ทานอะไรดีคะ? เดี๋ยวหนูสั่งให้"
"เอาน้ำพริกกะปิ ผักรวมครับ"
"ค่ะ"
เอ๋เดินไปสั่งอาหาร ส่วนผมลุกไปตักน้ำ หน้าผมแดงน้อยลง คงเพราะความหิว แต่เมื่อมานั่งรออาหาร คำถามชวนหน้าแดงก็เกิดขึ้น
"วันนั้น พี่เอกถามชื่อหนูจากเพื่อนทำไมเหรอค่ะ?"
"พุด!! (น้ำเกือบพุ่ง) เอ่อ.. คือ... พี่เห็นเราตอบอาจารย์คนแรกเลย เสียงน่ารักดี เลยถามเพื่อนดู"
"น่ารักแต่เสียงเหรอคะ?"
"!!!"
"ล้อเล่นค่ะ แล้วพี่เอกเรียนเคมีด้วยเหรอคะ?"
"เปล่า พี่ผ่านนานแล้ว แต่วันนั้นเพื่อนไม่ว่างเลย เลยไปนั่งเรียนกับเพื่อน"
"ขี้เหงาล่ะสิ"
"นิดหน่อย"
"แต่หนูว่า เหงาบ้าง ก็ดีนะคะ"
"ทำไมล่ะ?"
"ก็... ถ้าเรารู้ว่าเหงาเป็นยังไง เราก็จะได้รู้ไงว่าเราอยากอยู่กับใคร คนแบบไหนที่เราจะอยู่ด้วย"
"อืม ...พี่ก็ไม่รู้หรอก ชีวิตนี้อยู่กับเพื่อนมาตลอด"
"พี่ไม่เคยมีแฟนเหรอคะ?"
"ไม่มีหรอก ไม่รู้ด้วยว่ามีแฟนเค้าเป็นยังไง เหมือนโดนรุกอย่างเดียวเลย แล้วเอ๋ล่ะ? มีแฟนมั๊ย?"
"ก็ยังหรอกค่ะ เคยแค่คุยๆ แต่ไม่เจอคนที่ใช่ บางคนก็รับหนูไม่ได้ เขาบอกว่าหนูเป็นคนตรงเกินไป"
"ทำไมล่ะ? พี่ว่าดีออก
คิดอะไรก็พูดออกมา คนฟังจะได้เข้าใจเราอย่างที่เราเป็น/คนฟังจะได้เข้าใจเราอย่างที่เราเป็น(เสียงงึมงัมของเอ๋)"
"หืม? อะไรเหรอ?"
"อ๋อ เปล่าค่ะ ไม่มีอะไร"
"ข้าวน้ำพริกกะปิ กับ น้ำพริกตาแดง ผักทอดครับ"
"ค่ะ/ครับ"
"อาหารมาแล้วค่ะ กินกันเถอะ"
"อะ...อะ...อ่า ครับ กินกันเถอะ"
ประโยคแบบหนังการ์ตูนแบบนี้ มันเอามาใช้ในชีวิตจริงกันได้ด้วยเหรอ? น่าขนลุกจะตาย "อาหารมาแล้ว ทานกันเถอะค่ะ" แปลกๆนะ

เช้าวันรุ่งขึ้น...

ปล.เหนื่อยแล้วล่ะครับ ไว้วันอาทิตย์มาต่อนะจ๊ะ ขอผมกลับไปบ้านพักผ่อนหน่อย ^^ ฝันดีจ้า ชาว Dek-D ทั้งหลาย(1.07 5/11/2011)